Bir təbəssüm yetər bizi bürüyən və
bürüdükcə üzən, usandıran, məhv edən sıxıntılardan, bəlalardan, dərdlərdən
uzaqlaşmağa.
Bir təbəssüm yetər dünyanı qəmi, kədəri ilə bir kənara
qoyub, xəyallar aləmində xoş gəzintilərə çıxmağa. Gözəl görüb, gözəl düşünməyə...
Bir təbəssüm yetər "dünyəvi çirklərin” örtdüyü bir qəlbi
işıqlandırmağa, sevgi, şəfqət, mərhəmət hisslərini oyandırmağa...
Bir təbəssüm yetər bağlanmış ürəklərin kilidlərini
sındırmağa, qəfəsdən pərvaz etmiş göyərçin tək onu "azadlığa” buraxmağa...
Bir təbəssüm... Bir təbəssüm yetər, amma...
Amma bu gün iş, vəzifə, var, dövlət, şan, şöhrət və s. bu
kimi düşüncələrlə qəlblərini əsir etmiş bəşərdən bir təbəssüm, bir xoş söz, səmimi
rəftar almaq artıq bir yuxuya, əl çatmaz bir arzuya çevrilib. Artıq ətrafa
yayılan "səmimiyyətin” arxasında "sui-istifadə”, "xoş sözün” arxasında
"riyakarlıq”, "təbəssümün” arxasında isə saxtakarlıq gizlənmişdir. İnsanlar
insan olduqlarını, insanlığı unutmuşlar. Sanki, bu adda məfhum tarixlər boyu
mövcud olmamımşdır. Bütün insani keyfiyyətlərini maddi zənginliklərə qurban
vermiş bəşər öz məcrasından tamamilə çıxmış, insanlığın ən yüksək nöqtəsindən ən
"alçaq” pilləsinə süqut etmişdir. Heyvanlarda belə mövcud olan vəfa, sədaqət
duyğuları bəşər üçün yad kəlimələrə çevrilmişdir.
Bütün bunlara göz yummaq, "çaqqalsız meşə olmaz” deməklə
özümü aldatmaq istəsəmdə, bəşərin bu "tərs” özünə aldanmaq əlimdə deyil. Çünki,
"çaqqalsız meşə olmaz” ifadəsi ilə təskinlik tapsamda, "çaqqalı çox olan meşədən
də meşə olmaz” ifadəsi ilə ruhdan düşürəm. Ruhdan düşürəm, amma ümidimi itirmirəm,
itirmərəm!
Bardağın dolu tərəfindən baxaraq, nadirdə olsa "səmimi”
insanların, "könül” insanlarının varlığı ilə rahatlıq tapıram. Nadirdə olsa bu
gün bir təbəssümlə belə dünyanı, dünyaları qurtarmaq istəyi ilə yaşayan
insanlarla könlümüz fərəhlənir, ümidlənirik.
O insanlar ki, "bir təbəssüm belə yetər” deyərək
insanların, insanlığın qəlbinə yol taparlar.
O insanlar ki, çöhrələrindən heç bir zaman təbəssüm əskik
olmaz... və hər bir kəsə açıqdır onların "bəşərin zülmətindən” qaralmayan ürəkləri.
O insanlar ki, körpə uşaqlar kimi ətraflarına gülüşlər, təbəssümlər
yayarlar.
O insanlar ki, bir "şam” kimi yox, bir "günəş” tək
parıldarlar. Həm özlərini nurlandırar, həm də ətraflarına nur saçarlar.
O insanlar ki, bəzən istəmədən bir "tikanla” qəlbinizə
toxunsalar belə, arxasından bir "qızıl güllə” bağışlanmalarını diləməyi də
unutmazlar.
O insanlar ki, ağıllarını qəlblərindən, qəlblərini də
ruhlarından ayrı tutmazlar. Bu üç ölçü ilə həyata baxar, həyatlarını mənəvi zənginliklərlə
həyatlandırarlar.
"Əməl” qəhrəmanıdır onlar. Amma əməllərinin qarşılığını
ağıllarından belə keçirməzlər. Nəticəyə yox, vəziflərinə diqqət yetirərlər. Vəzifələrinin
təməlini isə qətiyyətlə vurğuladıqları "az”, lakin "öz” sözlərlə inşa edərlər.
Bir təbəssüm yetər!
Bəli, inanan, sevən insan üçün bir
təbəssüm yetər, bəşərin bu çöküşünə son deməyə...
Bir təbəssüm yetər yıxılanı "doğrultmağa”, doğrulanı isə
ümidləndirməyə...
Bir təbəssüm yetər sevgidən yoxsul düşmüş ürəkləri yenidən
canlandırmağa, həyatlandırmağa.
Bir təbəssüm yetər insana "insan” olduğunu xatırlatmağa,
insanlığı qurtarmağa...
Çünki, həyatın, bəşərin gözəlliyi o təbəssüm dolu çöhrələrdə
gizlənmişdir...